Enkele van de belangrijkste verplichtingen die de werkgever heeft tegenover de werknemers in het algemeen, worden vermeld in het artikel 20 Arbeidsovereenkomstenwet. Van dit artikel wordt afgeweken voor de werkgevers van huisarbeiders. De verplichtingen worden aangepast aan het feit dat de werkgever geen rechtstreeks toezicht kan uitoefenen en aan het feit dat de werknemers niet tewerkgesteld zijn in de lokalen van de onderneming. [324] De werkgever is ten aanzien van de huisarbeider verplicht:

zo de omstandigheden het vereisen en behoudens een afwijkende overeenkomst, de nodige hulp, hulpmiddelen en materialen ter beschikking te stellen die nodig zijn voor de uitvoering van het werk;
het loon te betalen op de overeengekomen wijze, tijd en plaats. [325]

Doordat een huisarbeider zelf de plaats kiest waar hij zijn arbeid verricht, heeft hij meer onkosten dan andere werknemers. De Arbeidsovereenkomstenwet heeft hiervoor een suppletieve regeling uitgewerkt:

In principe moeten de partijen in de arbeidsovereenkomst overeenkomen in welke mate de bijzondere kosten die voortvloeien uit de huisarbeid door de werkgever gedragen worden. [326] Het gaat hierbij over het gedeeltelijk gebruik en de inrichting van de eigen woning van de werknemer, kosten voor elektriciteit, verwarming, telefoon, enz.
Het is ook mogelijk dat een kostenregeling wordt uitgewerkt in een cao gesloten in het paritair comité of op het vlak van de onderneming. Zo een cao kan ook een kader vaststellen dat verder wordt geconcretiseerd in de individuele overeenkomst. In elk geval moet er rekening worden gehouden met de werkelijke kosten veroorzaakt door de huisarbeid. [327]
Wordt er geen overeenkomst gesloten over de kostenregeling, dan geldt de suppletieve wettelijke regeling. De werkgever is dan een forfaitair bedrag van 10% van het brutoloon verschuldigd als vergoeding van de kosten die aan de huisarbeid verbonden zijn, tenzij de werknemer met verantwoordingsstukken aantoont dat de werkelijke kosten hoger zijn dan die 10%. [328]

De kostenvergoeding betreft een bedrag dat boven op het normale loon komt. [329] Dit bedrag heeft geen betrekking op de hulpmiddelen en materialen die nodig zijn voor de uitvoering van het werk, die aan de werknemer verstrekt moeten worden. [330] Met die vergoeding wordt geen rekening gehouden voor de berekening van de sociale bijdragen of voor de bedrijfsvoorheffing. Het gaat immers gewoon om een terugbetaling van gedane kosten. [331] De kostenvergoeding wordt beschouwd als een in geld waardeerbaar voordeel in de zin van de Loonbeschermingswet waardoor er van rechtswege rente verschuldigd is vanaf het tijdstip waarop de vergoeding opeisbaar wordt. [332]

De wet regelt niet duidelijk hoe het zit met de kosten die voor de werknemer blijven bestaan tijdens een periode van schorsing van de uitvoering van de arbeidsovereenkomst. De ratio legis van het art. 119.6 van de Arbeidsovereenkomstenwet lijkt te zijn dat de werknemer alleszins recht heeft op de vergoeding indien hij de kosten bewijst.

In een arrest uit 2015 stelt het Hof van Cassatie dat uit het forfaitair karakter van de kostenvergoeding een vermoeden volgt dat de werknemer die verbonden is door een arbeidsovereenkomst voor huisarbeid effectief kosten maakt die kunnen doorlopen tijdens een periode van vrijstelling van prestaties. [333]